- Από τον HacK

"Wow! Μπαμπά. αυτό είναι; Αυτό το κουτί έχει μέσα τον υπολογιστή που μου είπες; Τι; Και άλλο κουτί; Οθόνη; Α, εκεί θα βλέπουμε, ναι. Mην το πειράζω; Γιατί; Δεν είναι για μένα;;; Είμαι μόλις 1η δημοτικού;" Αν αυτή η εικόνα σας θύμισε κάτι ή έστω κάποια παρόμοια, αφού ακόμα τη θυμάστε πάει να πει πως πράγματι ο υπολογιστής σημαίνει κάτι για εσάς.

Ναι, αρχικά Ms-Dos. Αυτό το _ που αναβόσβηνε και με περίμενε να γράψω. Αρχικά τίποτα. Σιγά-σιγά ανταπόκριση. Ύστερα Win 3.1 μετά 95, 98, 98b, 2000.. σκέψεις για Linux, mp3, videakia, scannarismata, παραμορφώσεις, συνδέσεις με ενισχυτές-ηχεία και δε συμμαζεύεται. Μέρος του δωματίου. Ή καλύτερα, μέρος του εαυτού μου.

Ατελείωτα απογεύματα καθόμουν στο Internet. Απόγευμα είπα; Μπα, η ώρα πέρναγε και δεν το καταλάβαινα. Κοιτούσα το ρολόι μου στις 6 το απόγευμα και όταν ξανακοιτούσα ωχ είχε πάει 4 το πρωί. Και το πρωί σχολείο.. Και που να πήγαινε Παρασκευή. Από το απόγευμα Παρασκευής μέχρι το μεσημέρι Σαββάτου. Τα καλοκαίρια μερόνυχτα on-line. Πολλές φορές θυμάμαι τον εαυτό μου να φωνάζει : «Ε! Μη σηκώνετε το τηλέφωνο! Κατεβάζω!» και για απάντηση να παίρνω «Πάλι;;».

Οι μήνες περνούσαν και όλο και πιο πολύ το PC και το Net έμπαιναν μέσα μου. Ναι, τα άφηνα εγώ. Ίσως να τα άφηνα ολοκληρωτικά. Αλλά μου άρεσε. Πολλά βράδια κατέληγαν σε δάκρυα. Δάκρυα πόνου, όχι επιφανειακά. Είτε για μένα, είτε για φίλους. Τι; Δε σας είπα για τους on-line φίλους και φίλες; Μάλλον δε χρειάζεται, θα είστε και εσείς ένας από αυτούς.

Δάκρυα λοιπόν αλλά και χαρά. Πολλές φορές χαρά που δεν τη δίνει η αποκαλούμενη «real life». Θα καταλάβετε λοιπόν ότι εγώ αρνούμαι πως οι λεγόμενοι «internet maniacs» (έστω και αυτοί που πέρασαν κάποια όρια) είναι έξω από την πραγματική ζωή. Την «real life» o καθένας την καθορίζει μόνος του όπως θέλει. Πόσοι από εκείνους που μας κατηγορούν είχαν τη δυνατότητα να αναρωτηθούν κάτι, ένα ερώτημα και να μπορούν επί τόπου να το μοιραστούν με κάποιο φίλο τους από το PC; Πόσοι μπόρεσαν να ξυπνήσουν τρομαγμένοι από έναν εφιάλτη και να βρουν αμέσως το φιλαράκι τους να τους συμπαρασταθεί; Πόσοι από αυτούς είχαν τη χαρά να είναι «δίπλα» στην φίλη τους από το Κάιρο, την Βραζιλία ή και την Κηφισιά, που είχε την ανάγκη τους; Πόσοι από αυτούς βρήκαν ένα καλό κείμενο, ποίημα και το έστειλαν μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας στους φίλους τους για να ευχαριστηθούν / λυπηθούν / αναρωτηθούν και αυτοί μαζί τους; Αυτοί που κατηγορούν έχουν αναλογιστεί γιατί το net «κόλλησε» τόσο κόσμο; Ίσως και να μην τους νοιάζει, αλλά ούτε και εμένα. Εγώ από το Internet ρουφούσα.

Τα στοιχεία αυτά με έκαναν να αφήνω το PC ανοιχτό 24ωρα, να τρώω στο PC, να αποκοιμιέμαι πάνω στο πληκτρολόγιο, να «διαβάζω» εκεί. Poses fores phgaina na grapsw me stylo se xarti kai egrafa asynaisthita greeklish. Έγινε πια ένα μέρος μου.. πως λέμε χέρι, μυαλό καρδιά.. έτσι λέμε και PC. Υπήρχε συναισθηματισμός. Κάποιες φορές που το είχα κλειστό καθόμουν και πληκτρολογούσα στο κενό. Το χάιδευα, το ένιωθα. Χάλαγε και πονούσα. έκλαιγα. Μπορεί μερικοί από εσάς που τώρα διαβάζετε αυτή τη σελίδα να πείτε «Α, τον ανώμαλο!» ενώ άλλοι πάλι να μην πείτε τίποτα. Απλά να θυμηθείτε τα δικά σας δάκρυα όταν to pc σας δεν άνοιγε. Το έκλεινα κάποια βράδια και έλεγα από μέσα μου : «Πριν λίγα δευτερόλεπτα ήμουν συνδεδεμένος με ολόκληρο τον κόσμο..».

Υπήρξαν στιγμές στη ζωή μου που το έβλεπα να με χτυπάει. Λένε πως αν αφιερωθείς αποκλειστικά κάπου θα σε πληγώσει σίγουρα. Δεν ήξερα αν ήταν αυτό. Κάποιες φορές αναγκάστηκα, λόγω εξετάσεων, να δώσω το καλώδιο για να μη μπορώ να το ανοίγω. Τζίφος, τίποτα. Έφευγαν οι δικοί μου, έκανα το σπίτι άνω-κάτω, το έβρισκα, και τσακ τσακ τσακ τα πλήκτρα από το πληκτρολόγιο ακουγόντουσαν γλυκά στα αυτιά μου καθώς παρατηρoύσα τους χαρακτήρες να κυλούν στην οθόνη. Ο Ο.Τ.Ε. ένιωθα ότι δε με πόναγε καθόλου καθώς ανέβαζε τις τιμές. Δε με ένοιαζε. Άκουγα φωνές για τους φουσκωμένους λογαριασμούς, για τα πρησμένα μάτια μου από τα ξενύχτια αλλά εγώ εκεί. Άλλοι το έλεγαν τσιγάρο, άλλοι ναρκωτικά, εγώ Internet.

Αυτό λοιπόν είναι εθισμός φίλοι μου. Πως αντιμετωπίζεται δεν ξέρω. Άκουσα κάτι για σπασμένα modem, βγαλμένα keyboard και κομμένες γραμμές τηλεφώνου. Αυτή τη στιγμή δεν έχω οθόνη. Την έδωσα στον πατέρα μου να την πετάξει κάπου μπας και κάνω τίποτα στις εξετάσεις. Ένα mass-message αποχαιρετιστήριο στους φίλους μου είναι αυτό που με κάνει πολλές φορές να δακρύζω, όπως και τώρα. Αν αυτό είναι εθισμός, τότε εγώ είμαι εθισμένος. Δε με νοιάζει. Το προσωπικό ταξίδι μου για την Ιθάκη θα έχει εθισμό. Εγώ το διάλεξα άλλωστε.

by HacK
Αφιερωμένο με πολλή αγάπη σε
όλους τους inet φίλους και φίλες μου