- Από τον Γρηγόρη Σεμπελίδη
Λοιπόν, όλα ξεκίνησαν πολύ συνηθισμένα - έπεσε στα χέρια μου μια δουλίτσα, έβγαλα λίγα χρήματα και σκέφτηκα να κάνω upgrade (χμ.. πώς το λέμε στα ελληνικά; αναβάθμιση, μάλλον) του υπολογιστή μου. Αγόρασα καινούρια μητρική και επεξεργαστή, τα έβαλα, ξεκίνησα να δουλεύω και ξαφνικά η οθόνη μου μαύρισε. Δεν κατάλαβα στην αρχή τι έγινε, έκανα επανεκκίνηση, όλα μάταια. Και τότε αντιλήφθηκα το κακό που συνέβη - η καινούρια μητρική μου κάηκε, η καταραμένη. Και βεβαίως έγινε αυτό, σύμφωνα με τους νόμους του Μέρφυ, το απόγευμα πριν το τριήμερο ώστε να μην μπορώ να πάω να την αλλάξω.
Στην αρχή δεν ανησύχησα πολύ. Στην ιατρική αυτό λέγεται νομίζω «σοκ» - όταν συνέβη κάποιο γεγονός αλλά το σήμα δεν έχει φτάσει ακόμα στον εγκέφαλο. Προσπάθησα να παρηγορήσω λιγάκι τον εαυτό μου αλλά πολύ σύντομα το βαρέθηκα. Μετά άρχισα να σκέφτομαι πως θα μπορούσα να αντικαταστήσω τον υπολογιστή μου. Είχα κινητό, πολύ καλή συσκευή με πρόσβαση στις βασικές υπηρεσίες του Internet. Βέβαια θα μπορούσα να λάβω κάποια μηνύματα, ακόμα και να απαντήσω σε μερικά, αλλά... Όλα αυτά είναι ρουτίνα. Και είτε δεν θα αντέξει η συσκευή τέτοιο φόρτο εργασίας είτε θα με πάρει μισή ώρα για το κάθε μήνυμα. Εξάλλου τα πιο πολλά - καινούρια προγράμματα, ανανέωση του Site, προσθήκη μερικών νέων σελίδων που είχα προγραμματίσει για το Σαββατοκύριακο, ήταν αδύνατο να γίνουν. Και αποφάσισα να ακολουθήσω την σοφή συμβουλή - «να χαλαρώσω και να το διασκεδάσω».
Δεν βαριέσαι - και άλλοι ζούνε την ζωή τους χωρίς υπολογιστές. Η γυναίκα μου για παράδειγμα. Και κάποιοι άλλοι. Πραγματικά προσπάθησα να θυμηθώ ποιος άλλος ζει χωρίς υπολογιστή και δεν μπόρεσα. Τότε θυμήθηκα τα όσα είχα διαβάσει για την ζωή off-line. Το πρώτο που τάραξε τα εγκεφαλικά μου κύτταρα ήταν ότι αυτοί οι παράξενοι off-line άνθρωποι κοιμούνται τις νύχτες. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ πριν - είναι ανόητο να κοιμάσαι όταν δεν σε ενοχλεί κανείς και η σύνδεση είναι πιο γρήγορη. Αλλά έχοντας πλέον αποφασίσει να υποβληθώ σε πείραμα επιβίωσης στην «εποχή των σπηλαίων» το πιο έξυπνο που βρήκα να κάνω ήταν να το ανακοινώσω στην γυναίκα μου. Η αντίδρασή της με προβλημάτισε - στο αριστερό μου χέρι κρέμασαν σάκο σκουπιδιών και στο δεξί - λουρί με τον σκύλο. Μου εξήγησαν ότι τα σκουπίδια πρέπει να τα πετάξω (και μου ζωγράφισαν σε ένα χαρτάκι που ακριβώς), τον σκύλο να τον βγάλω βόλτα και καθ' οδών να περάσω από mini market και να αγοράσω κάποια πράγματα.
Τα κατάφερα μια χαρά. Στην διάρκεια της βόλτας θυμήθηκα ότι οι off-line άνθρωποι βλέπουν τηλεόραση, διαβάζουν βιβλία και κάπου πηγαίνουν (είτε στον κινηματογράφο, είτε στην πλατεία, είτε στις συναυλίες). Έχοντας ανέβει ψυχολογικά γύρισα σπίτι με πρόθεση να δοκιμάσω κάτι από τα παραπάνω. Αλλά εκεί με σύστησαν στο παιδί «από δω - ο μπαμπάς» και πρότειναν να παίξουμε για λίγο μαζί ώσπου η μαμά να ετοιμάσει το τραπέζι. Παίξαμε λίγο με τα αυτοκινητάκια, κάναμε κωλοτούμπες γύρω από τον καναπέ και κάθε τόσο ο γιόκας με ρωτούσε πότε θα πάω να δουλέψω γιατί και αυτός έπρεπε να «δουλέψει λίγο» και λέγοντας αυτό καθόταν μπροστά στην παλιά 14'' οθόνη υπολογιστή και χαρούμενα βαρούσε τα πλήκτρα.
Το πρωί όταν ξύπνησα (όχι στις 12-1-2-3 αλλά στις 9!) μου αναθέσανε πάλι τον σκύλο και τα σκουπίδια (ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω - ποιος και γιατί κάνει σκουπίδια τις νύχτες;!), μετά το παιδί και μετά αποφάσισα να ρίξω μια ματιά στις εφημερίδες. Δεν θα το πιστέψετε - τρομακτικά άβολο πράγμα. Πλήθος από banners και μάλιστα απενεργοποιημένα. Άρθρα, τα οποία γράφουν για την πολιτική πολύ πιο βαρετά από το site του Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων και για τους υπολογιστές και το Internet - σε επίπεδο γνώσεων μιας γραμματέας. Μάλιστα ως πιο πρόσφατη και καυτή είδηση πλασάρουν κουτσομπολιό που έχω διαβάσει πριν 2 χρόνια. Ακόμα και τα αστεία και οι γελοιογραφίες είναι κατά έναν αιώνα ξεπερασμένα! Απογοητεύτηκα από τις εφημερίδες και άνοιξα την τηλεόραση. Λυπηρό θέαμα... Αν δεν εύρισκα την βιντεοκασέτα με την ταινία «Ο Δικηγόρος του Διαβόλου» με τον αγαπημένο μου Αλ Πατσίνο δεν θα την έβγαζα καθόλου καλά. Με πίκραινε ωστόσο το γεγονός ότι με όλη την ύπαρξή μου αισθανόμουνα πως αργά αλλά σταθερά γεμίζει το mail box μου και με μεγάλη λύπη σκεφτόμουνα ότι αργότερα θα αναγκαστώ να κατεβάζω και να διαβάζω εκατοντάδες μηνύματα που θα μαζευτούν σε δύο μέρες...
Αργότερα ανακάλυψα ότι με την αφορμή της βλάβης του υπολογιστή μου στην πόλη μας ήρθε το Πυξ-Λαξ και αν είναι να πάμε κάπου - θα πάμε στην συναυλία. Και μάλιστα η γυναίκα μου (μα τι γυναίκα!) έχει ήδη δύο αγορασμένα εισιτήρια (Μήπως αυτή έκαψε την μητρική μου; Και αν όχι - με ποιόν είχε σκοπό να πάει;). Ήταν πράγματι φανταστικά! Αν και τα περισσότερα τραγούδια τα είχα ήδη σε mp3, αλλά τέλος πάντων...
Μετά ακολούθησαν πάλι ο σκύλος με τα σκουπίδια, νυχτερινός (!) ύπνος, σκέψεις για τα όσα λένε οι επισκέπτες του Site, βλέποντας ότι δεν ανανεώνεται, παιχνίδια με το παιδί, προσπάθειες να δω τηλεόραση, να γράψω πρόγραμμα σε σελίδα χαρτί, να διαβάσω βιβλίο (όχι οδηγίες χρήσεως) και ακόμα και τελείως αποτυχημένη προσπάθεια να γράψω γράμμα με το χέρι. Μετά ήρθαν οι καθημερινές και να είμαι πάλι εδώ, όπου όλα είναι οικεία. Όπου έχω πολλούς καλούς γνωστούς, που δεν τους έχω δει ποτέ, όπου οι ειδήσεις είναι φρέσκες, όπου οποιαδήποτε πληροφορία είναι προσιτή (αν ξέρεις να ψάχνεις), όπου η γεωγραφία είναι μια έννοια τρίτης σημασίας και η φυσική παρουσία του ανθρώπου δεν παίζει κανένα ρόλο - μπορείς να επικοινωνείς με τον ίδιο τρόπο με φίλους από Καναδά, Γερμανία, Αυστραλία ή διπλανή πολυκατοικία. Όπου το ποσοστό των ελκυστικών ανθρώπων είναι πολύ μεγαλύτερο από άλλα μέρη. Όπου...
Τέλος πάντων, εγώ δεν θα 'θελα να ζω off-line...
Γρηγόρης Σεμπελίδης (2001)
Περισσότερα άρθρα του μπορείτε να βρείτε στη διεύθυνση : http://www.gregory.gr